Soms zag ik hem in het dorp, in de buurt of bij een festiviteit. Hij was er altijd, maar op een dag kwam hij echt naar me toe. Hij wilde me iets vragen.
Emotioneel vertelde hij dat hij niet goed kon lezen en schrijven. Het was altijd net genoeg geweest om zich te kunnen redden, maar het werd steeds moeilijker. Vooral ook door de grote veranderingen en de digitalisering.
Hij schaamde zich ervoor dat hij op 57-jarige leeftijd nog steeds niet goed kon lezen en schrijven. Zijn jeugdomstandigheden hadden ervoor gezorgd dat school destijds geen prioriteit was.
Maar nu wilde hij dat graag veranderen. Hij wilde zijn kleinkind kunnen voorlezen. Toen ik hem vroeg hoe oud zijn kleinkind was, brak de spanning. Hij barstte in een harde bulderlach uit. “Mijn kleinkind is nog maar drie maanden oud… en zit nog in de buik van mijn schoondochter!”
Het ijs was gebroken, en we hebben eerst even over babyspullen en aanstaande opa-zijn gepraat. Daarna pakte ik mijn laptop en vroeg hem of hij mee wilde kijken naar het programma dat ik gebruik.
Samen hebben we een plan gemaakt om te leren lezen en schrijven, maar ook om wegwijs te worden in de digitale wereld, vooral op de onderdelen die voor hem belangrijk waren.
Zo gezegd, zo gedaan. We gingen aan de slag. Elke week werkten we samen een uur, met opdrachten voor thuis. Het ging niet altijd zonder moeite. Regelmatig moest hij alles wegleggen en de laptop dichtklappen omdat er onverwachts bezoek voor de deur stond. Maar hij zette door.
Na meer dan twee jaar hard werken was het gelukt. Hij kon lezen, schrijven en omgaan met de digitale wereld. Inmiddels zijn zijn kleinkinderen vier en zes jaar oud. En het mooiste compliment kreeg hij van zijn zesjarige kleindochter:
“Opa, ik ben zo blij dat jij zo goed kunt voorlezen. Niet te snel, maar lekker rustig. Zo kan ik met je meelezen!”
Zijn droom is uitgekomen. Van een laaggeletterde opa naar een trotse voorleesopa die zijn kleinkinderen verhalen kan geven waar ze samen van genieten.
En ook ik kan alleen maar trots zijn...
Reactie schrijven