Ze kwam naar beneden met iets in haar handen, haar blik een beetje droevig.
“Wat is er?” vroeg ik. Ze hield een paar zelfgebreide sokken omhoog, ooit gemaakt door haar oma.
“Er zitten gaten in,” zei ze zacht.
Ik keek naar de sokken en glimlachte. “We kunnen twee dingen doen,” zei ik. Ze keek me hoopvol en vragend aan.
“Weggooien, of… stoppen.”
Haar gezicht sprak boekdelen. “Weggooien? Nee, stoppen, ja!” Maar wat is dat eigenlijk, stoppen? Ik legde haar uit dat mensen dat vroeger deden. Tegenwoordig koopt men sneller nieuwe sokken, maar dat betekent niet dat de kunst van stoppen verloren hoeft te gaan.
“Kun je het me leren?” vroeg ze. Natuurlijk. Dat is juist de bedoeling, dat het over gaat naar de volgende generatie.
Deze sokken zijn tastbare herinneringen aan de enige grootouder die ze gekend heeft. Het raakt me dat zij ze nog steeds draagt, wekelijks zelfs.
Omdat ik geen geschikte wol meer had, ging ik naar Marein in Hellendoorn. Terwijl ik kleurrijke wol uitzocht, dacht ik aan
Kintsugi, de Japanse kunst om gebroken aardewerk met goud te repareren. Littekens worden niet verborgen, maar juist benadrukt. Het is een metafoor: wat gebroken is, kan hersteld worden en krijgt meer waarde door wat het heeft meegemaakt.
Thuis begonnen wij aan de sokken, met goudbruine draad. Het resultaat was prachtig. Het voelde alsof wij niet alleen
gaten stopten, maar ook een nieuw verhaal weefden.
Toen de sokken af waren, kwamen andere huisgenoten al snel met hun eigen, door oma gebreide sokken aan.
“Kunnen jullie deze ook stoppen met dat draad?”
Conclusie: deze winter wordt er veel gestopt.
Na 70 columns in deze krant "Hart van Hellendoorn/Nijverdal" is het ook tijd om hier te stoppen, zodat anderen hun verhalen kunnen vertellen.
Maar het schrijven zelf? Daar ga ik mee door.
Net als het stoppen van sokken: oude verhalen herstellen, nieuwe verhalen weven, en altijd op zoek naar de gouden
draad.
Bedankt voor uw leestijd. Het was me een genoegen!
Ingrid Aaltink – Fidder
Reactie schrijven