Verhalen uit de praktijk;
Nathan en zijn leesprobleem (Met toestemming geplaatst, Nathan is niet zijn echte naam)
Soms kom je bij mensen thuis. Vaak vinden leerlingen dat spannend, maar tegelijk kan het prettig zijn om in je eigen omgeving te zijn. Een paar jaar geleden had ik zo’n huisbezoek. Toen ik aanbelde, werd de deur geopend door de moeder van Nathan. Bij binnenkomst was ik even overweldigd door de grootte van het huis en hoe netjes en opgeruimd alles was.
We liepen door de hal naar de woonkamer, waar mij een kop koffie werd aangeboden. “Nathan is in de speelkamer,” zei zijn moeder. “Zullen we daar zo even naartoe lopen?”
“Natuurlijk,” antwoordde ik.
“Ik zal hem alvast laten weten dat we eraan komen, dan kan hij nog even opruimen,” voegde ze eraan toe.
“Dat opruimen hoeft niet,” zei ik. “Het is tenslotte zijn speelkamer.”
Na een paar minuten kwam ze terug. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, want de hulpvraag was via school gegaan, en ik vroeg Nathans moeder wat zij precies van mij verwachtte. Voordat ze kon antwoorden, kwam Nathan binnen.
“Wanneer kom je naar mijn speelkamer?” vroeg hij ongeduldig.
“Nu,” zei ik, stond op en liep achter hem aan.
De speelkamer was groot en, net als de rest van het huis, keurig opgeruimd. Te netjes, eigenlijk voor een speelkamer.
Mijn blik gleed langs de planken vol speelgoed.
“Waar speel je het liefst mee?” vroeg ik.
Nathan begon enthousiast te vertellen over zijn favoriete speelgoed, maar voegde er meteen aan toe dat hij met veel dingen niet meer speelde omdat het veel werk was om alles weer op te ruimen.
Poeh, dat had ik al een beetje zien aankomen vanaf het moment dat ik binnenkwam.
Mijn oog viel op een mooie stoel bij het raam. “Zit je daar weleens?” vroeg ik.
Zijn lach verdween. “Daar zat ik altijd met oma,” zei hij zacht. “Maar oma is naar de hemel. Sindsdien heb ik er niet meer ingezeten. Oma las me altijd voor…” Hij keek naar zijn schoenen om zijn tranen te verbergen.
Ik wist dat er een leesprobleem (niet meer willen lezen) was, maar dat we zo snel bij de kern zouden komen, had ik niet verwacht.
“Nathan, hoe goed kun jij al lezen?”
Hij keek op. “Best wel goed.”
“Misschien kun jij dan nu voor oma lezen. Dat zou ze vast fijn vinden, denk je niet?”
“Oh, ja,” zei Nathan nadenkend. “Dat zou kunnen.” Hij liep naar een grote kast, schoof een deur open en haalde er een boek uit. “Hier... hij gaf mij een boek, hier las oma altijd uit.”
Het was Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt. “Mijn oma heette ook Annie,” zei hij trots.
Op de achtergrond hoorde ik zijn moeder een snik onderdrukken.
“Weet je, Nathan, ik denk dat jij dit best kunt lezen,” zei ik. “Misschien nog niet zo snel als oma, maar hoe meer je leest, hoe beter en sneller het gaat.”
“Ja, dat zegt de juf ook altijd,” knikte hij.
“En om het speciaal te maken, leg je het boek op de stoel. Dan weet je dat er altijd tijd is om te lezen, en om voor te lezen. Zo’n bijzondere stoel verdient een paar boeken, meer vind je ook niet?.”
Samen legden we Pluk van de Petteflet op de stoel en zetten we drie andere leesboeken in de vensterbank, boeken die Nathan graag wilde gaan lezen.
Toen ik later een tweede kop koffie kreeg, keek zijn moeder me aan. “Dank je wel,” zei ze zacht.
“Geen dank, graag gedaan.”
Ze liet haar blik door de kamer glijden, en ik volgde haar voorbeeld.
“Ik zie hier geen boek waar jij je in kunt verdwalen,” zei ik voorzichtig.
“Nee, dat klopt,” gaf ze toe. “Maar vanaf morgen wel.”
Reactie schrijven